Overweldigend kyoto

De tatamimatten zijn weer even wennen, maar in tegenstelling tot bij de monniken hebben we hier twee matrassen en dus ligt het dit keer voor de meeste van ons aardig zacht.

Uitslapen doen we nu voor het eerst; het reizen heeft zoveel energie gekost dat we echt even bijtanken. Bovendien hebben we nu minder haast, omdat we hier 3 nachten blijven en dus twee volledige dagen hebben om Kyoto te bewonderen.

In de morgen eten we een broodje op de kamer, deze hadden we nog meegenomen uit de 7eleven supermarkt. De croissants met chocolade smaken prima en we overleggen wat we gaan bezichtigen vandaag. Het aanbod is overweldigend en kiezen is moeilijk. Jeroen download daarom een app, zodat we kunnen zien welke bezienswaardigheden er bij ons in de buurt zijn. We besluiten om de wijsheid van de monniken maar toe te passen voor vandaag: niet alles willen weten en je het laten overkomen, dan leer je het meest.

Higashi Hongan ji
De eerste stop is nog niet moeilijk te kiezen, want bijna grenzend aan onze Ryokan staat een enorm tempelcomplex. Dat hebben in de avonduren al gezien toen we hier aan kwamen.
We hebben geen idee hoe het het en pas later zoeken we op dat het Higashi Hongan ji is. Als we die grote poorten binnenlopen, worden we verrast door de omvang van het tempelcomplex. Het hoofdgebouw is werkelijk gigantisch. Op het plein mag je hier overal vrij rondlopen. We hoeven geen rekening te houden met de geharkte stenen zoals bij de monniken het geval was. Dat zou hier ook bijna niet te doen zijn met de vele toeristen die hier komen kijken.
In de grootste tempel (Goei do mon) is een dienst bezig en helaas mag je in de tempels geen foto's maken. Ook hier zien we weer de drie kamers, waarvan in het midden opnieuw Amida staat. De Goei-do mon is d grootste houten structuur van Kyoto en waarschijnlijk ook een van de grootste van de wereld, zoals ze zelf claimen.
Jeroen en ik zijn onder de indruk, Koen en Finn vermaken zich buiten bij de plaatsen waar je je handen kan wassen en bij de mooie beelden die overal staan.
Het is prima dat zij hun eigen gang gaan en dat kan in Japan ook prima, want het is voor wat betreft criminaliteit een van de veiligste landen van de wereld en zo voelt het ook. Iedereen is behulpzaam en beleefd. Geweldig om te eervaren dat het dus ook heel anders kan!

sanjusangen-do
Op Jeroen zijn app verschijnt een fototoestel: het teken dat daar een bezienswaardigheid is. Via de bijbehorende map lopen we daarom die kant op.
Onderweg treffen we een nieuwe tempel die onze nieuwsgierigheid wekt.
Het blijkt de Sanjusgen-do zoals op een groot rood bord op de omheining staat.
We gaan naar binnen en betalen hier een entree van een paar honderd yen voor ons. Kinderen zijn altijd goedkoper en vaak zelfs gratis. Steeds als medewerkers ons vragen naar de leeftijden van de jongens, schoen ze in de lach en wordt er gebaard dat ze zo groot zijn. Het wordt echter nooit in twijfel getrokken en we hoeven ons nooit te verantwoorden. Met een buiging en een beleefd " arigatou gozoimasu" (dankjewel) krijgen we de gevraagde tickets.

De tempel is bekend om de 1001 beelden van Kannon. En 28 beelden van de beschermende goden. Opnieuw helaas geen foto's hier, maar op het internet zijn uiteraard wel afbeeldingen te vinden. De lange hal is imposant en de beelden bijna oneindig. Wauw!
Echter het verhaal over wat ze onder de overkapping altijd deden is misschien nog wel interessanter. Jaarlijks werden er wedstrijden handboogschieten gehouden. Van de ene kant van de tempel moest je onder de overkapping door schieten naar de andere kant om daar de roos te raken. Wie er van de 100 pijlen de meeste raak schoot won. Later werd dit een compleet festival en de eer was groot voor de winnaar.
Voor de jongens die hun "coming of age" hadden, werd een aparte wedstrijd georganiseerd. Zij mochten over 60 meter schieten. De sanjusgen-do is de langste tempel van Japan met 120 meter.... Als je dan zelf onder de tempelrand staat, kun je je bijna niet voorstellen dat het haalbaar was om over deze afstand raak te schieten, wat zal dat elk jaar prachtig zijn geweest om te zien.

Kiyomizu-dera
We lopen na dit bijzondere uitstapje verder naar wat onze kaart ons aangeeft en nu treffen we opnieuw onderweg vele tempels. We gaan niet overal meer naar binnen, want we merken nu al dat we echt keuzes moeten maken. Bovendien beginnen de jongens nu al "tempelmoe" te worden.
Toch komen we onderweg al iets tegen wat we zeker niet willen missen: in de verte, hoger gelegen steekt een vermillioen rode pagode uit boven de huizen en steekt prachtig af bij het groen van de berg erachter.
Via een inmense boeddhistische begraafplaats (van kyomizu- dera) lopen aar boven. Daar staat behalve de pagode ook weer een tempel. Voor wat betreft de begraafplaats; het is overweldigend om om je heen alleen maar grafen te zien, zover als je kan kijken. Tegelijk ziet het er heel sereen uit zo tegen de berg aan met al het groen.

Het is hier ineens megadruk met mensen en toeristen en veel dames lopen in originele kledij naar deze tempel. Omdat het zo druk is, gaan we niet naar binnen. Een gemiste kans blijkt later, want aan de achterzijde is een prachtig uitzicht met bron die hier uit de rotsen ontspringt. De tempel wordt daarom ook wel de heldere water tempel genoemd.

Winkelstraatje
Via het vreselijk drukke winkelstraten lopen we weer naar beneden. Misschien wel 200 winkeltjes met souvenirs voor de vele toeristen. Finn wordt er gek van en hoopt dat we snel beneden zijn.
Het is wel super kleurrijk en zelfs in de souvenirs zie je de zorgvuldigheid van de Japanner want werkelijk alles is mooi en wat je ook koopt, alles wordt in een prachtig papiertje voor je ingepakt met een touwtje eromheen.

Ryozen kanon
Inmiddels weten we niet meer welk punt we nu precies wilden bezoeken, maar we gaan in ieder geval nog even richting een park wat we op het kaartje zien. Even geen tempels meer, maar genieten van rust en natuur. We weten inmiddels hoe mooi de Japanse (publieke)tuinen allemaal zijn aangelegd.
Jeroen denkt een shortcut te zien en beklimt een trap naar boven. Dit blijkt geen kortere route, maar wel weer een indrukwekkend beeld: de Ryozen Kannon, oftewel een 24 meter hoog beeld van de godin van genade.
De kinderen willen liever verder naar het park dus ook deze slaan we over.

Maruyama park
Iets verderop komen we bij Maruyama park (Maruyama koen in het Japanse, wat koen natuurlijk heel grappig vindt; zijn naam duikt steeds weer op ;-) )
We gaan zitten bij de ingang en genieten van de zon, van een mizukant die zenmuziek maakt, van even lekker wat eten en van de duiven om ons heen die graag lekker met ons mee-eten. Zo worden we zelf bijna een bezienswaardigheid want menigeen maakt een foto van die rare toeristen met hun duiven om zich heen.

Koen en Finn hebben hier de grootste lol en proberen de duiven op schoot en op hun hand te krijgen. Met wat geduld blijkt dit helemaal niet zo moeilijk en stiekem voeren ze de beestjes wat meuslibars en patat. We blijven misschien we een uur zitten voordat we het park bezoeken. Na Okayama blijkt dit tegen te vallen al is het beeld van de samoerai in het midden van dit park wel erg mooi.

Na dit park besluiten we dat het genoeg is geweest voor vandaag. Het is inmiddels al aan het eind van de dag en de tempels zijn allemaal dicht aangezien ze sluiten om 17.30
De jongens zijn zo moe dat ze liever niet meer mee uit eten gaan. Finn haakt uiteindelijk nog aan, maar Koen blijft in z'n kamer.
Eenmaal onderweg voelt dit toch niet zo goed, zelfs al is dit heel veilig.
Gelukkig zit iets verderop een japanse snackbar en daar doen we een bestelling. We zien een schaal met allemaal verschillende hapjes. Dit lijkt ons wel wat en verder bestellen we rijst met een curry.
Nadat we de bestelling hebben geplaatst komt de kok naar buiten. Hij probeert ons al lachend wat duidelijk te maken, maar of het nu is dat hij dit niet me heeft of dat het niet slim is om te bestellen... Geen idee. Feit is dat hij in de keuken aan de slag gaat en ons verheugd komt laten zien wat hij voor ons gemaakt heeft.
Heerlijke hapjes van gefrituurde garnaal, kip en andere vis...
Wij vinden het helemaal prima en dankbaar nemen we afscheid.
Bij ons tafeltje gaan we op de grond zitten en genieten samen van de maaltijd en van de mooie maar ooooo zo volle dag die we hadden.

Morgen dan maar eens op zoek naar de hoogtepunten van Kyoto!