Hoge bergen, diepe dalen

Hiep hiep hoera!!!!
Jeroen is vandaag jarig en al dacht hij zelf dat hij 43 werd, het valt mee, vandaag wordt hij 42!

Al bij het ontbijt zetten we de taart neer die hij zelf de dag ervoor heeft uitgezocht. Lika heeft samen met Koen de veranda en de tuin versiert met vlaggetjes en voor het ontbijt is er weer de luxe “kerstkachapuri”
We hebben dit jaar helemaal geen cadeautje kunnen vinden. Meestal halen we wel iets kleins, maar winkels zijn hier nauwelijks en alleen op pad is hier ook geen optie.
Dan maa gewoon met dikke knuffels en kussen.
Lika heeft nog wel iets kleins en grappigs en moet al lachen voordat ze het geeft, vergezeld met natuurlijk een toast op Jeroen en de wens dat hij nog maar veel mag reizen.
Hij krijgt een klein vliegtuigje van piepschuim om hem hieraan te herinneren.

We moeten allemaal ontzettend lachen, maar snappen de boodschap en hopen, net aks Lika, dat deze wens waarheid mag zijn, want ook dit jaar merken we opnieuw hoe reizen je leven kan verrijken. Niet alleen om rust te ervaren, maar ook om te leren, te verwonderen, een open blik te hebben naar de wereld, te genieten, nieuwe mensen te leren kennen en de schoonheid van de wereld te mogen bewonderen. We voelen ons enorm rijk dat we dit kunnen doen!

Germani sluit ook weer aan, een geluk, want e is veel teveel taart voor ons 6’en.

En dan is er weer het afscheid.... nu echt?! We sluiten niets uit, maar denken van wel.
Zo hartelijk en met de knuffels de we onthaalt werden, minstens ze warm en liefdevol is er nu de knuffel voor het afscheid.
Mari-bebo, blijf alsjeblieft gezond, veel plezier op je 82ste verjaardag aanstaande zondag en Lika, dank voor alles, je goede zorgen, je uitleg en het feit dat alles hier mogelijk is. We hopen dat deze plek julllie en jullie toekomstige gasten nog veel geluk mag brengen en hopelijk tot ziens!

We vertrekken voor een dagrit naar het noorden. We gaan naar Mestia, richting de gletschers, maar niet voordat we onderweg nog Dadiani paleis en enguri dam aandoen.

Als we aankomen in Zugdidi, vinden we de plaats vooral grijs en vol door de markt die er is. Ook de markt staat gemeld in onze reisbeschrijving, maar de jongens zien dit niet zitten. De drukte, de chaos en de vele kraampjes spreken ze niet aan, dus gaan we gewoon naar het paleis.
De familie Dadiani is een vooraanstaande familie in de geschiedenis met connecties met Alexander II, Napoleon en de koning van Georgië. Ze hebben paleizen in Georgië, Oekraïne, Rusland, Frankrijk en Duitsland en halen vele boeken, kunst meubilair naar Zugdidi. Van de paleizen zijn de meeste inmiddels verwoest, maar in Zugdidi staan er nog twee. De een wordt gerestaureerd en in de ander bevindt zich het museum waar we met een gids rondlopen en uitleg krijgen.
Je mag er geen foto’s maken en in elke zaal zit daarom nog een extra suppoost die hie op toeziet.
Koen en finn kijken met desinteresse rond, terwijl Jeroen en ik ons verbazen over de uitgebreide collectie hier, terwijl het paleis aan de buitenkant dit niet doet vermoeden.

De Dadiani familie is helaas al vroeg “uitgestorven” Niko kreeg een zoon die al jong overleed en zijn broer heeft geen kinderen gekregen. Alleen hun zus heeft kinderen, maar die dragen de naam Murat.

De tour duurt, gelukkig voor de jongens, niet lang en even later staan w in Zugdidi. We eten er een broodje en gaan dan verder richting noorden.

Twee uur later bereiken we enguri dam, de op een na hoogste dam ter wereld en we verwonderen ons dat de Nederlandse Wikipedia hier ons niets over kan vertellen, zoals er sowieso ontzettend weinig informatie over Georgië op Nederlandse websites beschikbaar is.
Bij het café aan het begin van de dam verzamelen we wat informatie, discussiëren we over de vele bewaking voordat we de dam op gaan. Dit mag veiligheidshalve alleen te voet. We schatten in dat hier zoveel bewaking is, omdat de waterkrachtcentrale hier maarliefst 40% van de huishoudens van energie voorziet. Een aanslag op deze dam zou dus funest zijn voor het land.

Het uitzicht op de dam en de Enguri rivier is magisch. Helderblauw water, groene bergtoppen en dan de wit met grijze wolken... wauw! Wat een fijne tussenstop!

Het laatste deel van de rit voert ons verder de bergen in. Vaak is de weg bijzonder goed, maar dan weer kom je op delen waar d weg compleet is weggeslagen door de modderstromen die nog geregeld vanaf deze bergen naar beneden denderen.

Het uitzicht verandert steeds en wordt steeds grilliger, terwijl de kleur even groen blijft. De Enguri rivier, dendert op veel stukken dwars door de bergen en her en der zie je kleine dorpen in de groene velden van de dalen. Het grillige weer van vandaag met regen, wolken en zon, past precies bij dat even zo grillige landschap.
Wat prachtig!

Al duurt de rit erg lang, het verveelt ons niet, wat is hier veel te zien!
Om 19.00 arriveren w in mestia in een geheel nieuw gebouwd pension van Nino Ratiani. We hebben een mooie familiekamers, met uitzicht op de bergen met eeuwige sneeuw.
Morgen mogen we hier een gletscher bezoeken, maar nu eerst eten en rusten. Het was een pittige dag!