Watch out for the snakes

George heeft al een paar keer geappt om te vragen of we het naar ons zin hebben, of alles naar wens is én om te melden dat we vandaag echt de trail moeten lopen naar het meertje, naar de waterval en eventueel de zip-lines. Dit alles vergezeld met de waarschuwing op te passen voor de vele slangen die er leven. Bunt don’t worry... most of them aren’t poisonous and none of them are lethal. Een hele geruststelling...

Na een uitgebreid ontbijt met kippensoep, vlees en brood hebben we voldoende energie om op pad te gaan. We pakken de auto vast weer in, checken uit en vragen een van de medewerkers vanaf waar we de wandeling kunnen beginnen. Dat is makkelijk: de hangbrug over en linksaf, vanaf daar is het bordjes volgen. Watch out for snakes....
en ook George appt nogmaals; have fun and watch out.... ja precies, we hebben het begrepen!

Zelfs de hangbrug is in stijl met de accommodatie; lampjes en vaasjes versieren de toch al sfeervolle brug.
We slaan links en inderdaad, de route is goed bewegwijzerd, de bordjes zijn duidelijk en de trail niet te moeilijk. De kinderen zijn wat huiverig om het oad te lopen, want hoeveel slangen zullen er zijn? In de bomen of juist op de grond? En beren?
Het klopt, de diversiteit in deze subtropische jungle is enorm, maar het gebied is zo groot dat wij op het pad dat hier druk behandeld wordt, geen grote problemen verwachten.
Tot nu toe hebben we steeds nog geen groot wild gezien in dit land waar de natuur nog zo ongerept is.

Als eerste treffen we de zip-line, deze is klein en we zien geen personeel. Op dit punt kunnen we kiezen, links 700mtr naar het bergmeertje of rechts omhoog 1400 mrt naar de waterval. We kiezen de eerste en komen aan op een schitterende plek die gezien het afval druk bezocht wordt. Als wij er zijn, is er elukkig niemand. De jongens trekken de schoenen uit om even het water te voelen en Jeroen plonst het meer in, best gedurfd, want het is natuurlijk steenkoud!

We blijven even rustig zitten en bewonderen, tjonge, wat is het hier mooi! Behalve wat vissen in het kraakheldere water zien we verder geen fauna. Jammer!

Als we teruglopen, wordt het drukker, mazzel dus dat wij even samen ongestoord konden genieten van dit stukje natuur. De klim naar boven naar de waterval is zwaar en glad en bovendien druk bezaaid met mensen, voornamelijk Russen, maar ook een groep vrij luidruchtige Joden. Jammer toch als je in de natuur het gevoel hebt, zo naar elkaar te moeten schreeuwen om je duidelijk te maken. We proberen ons er weinig van aan te trekken en vervolgen onze weg.
Zeker meer dan de moeite waard blijkt de klim als we bij de waterval aankomen. Hij is niet heel groot, maar goed te bereiken en schitterend om te zien.
Jeroen vult onze fles water door opnieuw in het water te springen en de fles onder de waterval te vullen.

Wat een mooie start van de dag! Onderweg terug treffen we ook geen slangen, we zijn daar niet zo rouwig om... en bijna op het einde van de trail is daar de hond van het hotel, hij vergezeld ons op het laatste stuk terug.
Nog even wat drinken en dan terug naar het plekje waar we de al eerder zo heerlijk hebben mogen overnachten.

Na een rit van anderhalf uur komen we aan in TsitelMta, Mariam is helaas al terug naar Tbilisi, maar Lika en Mari bebo (bebo =oma) staan ons al op te wachten.
Ik krijg een heel erg hartelijke knuffel van oma en welkom thuis!

En zo voelt het ook.... vertrouwd en heel erg welkom!

Home sweet home.

Als je je ergens thuis voelt, is het normaal om mee te helpen. We hadden de vorige dagen al wel meegeholpen met afruimen, opruimen of even boodschappen doen als we toch al onderweg waren, maar vanavond ligt er een groter probleem; in Guria is nog geen waterleiding, dus voor water zijn mensen afhankelijk van hun eigen opslag en van water uit de bronnen.

Lika heeft daarom een nieuwe ton besteld voor de wateropslag voor onder andere douchen. Jeroen biedt aan om mee te gaan deze ophalen. Ze vindt het aanbod erg lief, maar zegt dat ze zeker vrienden nodig heeft om te helpen.
Als vrouw alleen is het moeilijk iets regelen in Georgië, zelfs al staat Lika haar mannetje. Mensen hier denken vaak nog niet op de lange termijn, maar alleen over geld dat ze NU kunnen verdienen. Daarom worden er nog steeds veel mensen afgezet.
Bovendien is het te moeilijk en zwaar om de ton alleen op te halen.
Zodoende worden de buurmannen opgetrommeld en vertrekt Jeroen even later met 4 anderen naar het nabije Ozurgeti.

Het blijkt een hele ervaring....
- de ton moet nog van de stellage worden gehaald op aardig wat meters hoogte
- hij moet nog gelast worden
- en er moet onderhandeld worden.

Jeroen verbaast zich vooral over de technieken van hier, zonder veiligheidsvoorzieningen, maar ook de manie van denken. Zo eenvoudig... met een stukje touw wordt uiteindelijk het gevaarte op het dak van een auto geknoopt. Jeroen probeert te waarschuwen dat het niet stevig is, maar de overige Hern denken hier, logisch, anders over. Niet veel late ligt d tank op e voorruit en motorkap. Nu mag Jeroen wel, met de nieuw gehaalde spanbanden helpen....

Fijn je toch nuttig te kunnen maken en een hele ervaring rijker.
Volgens goed gebruik daarna samen aan tafel..

Een bijzondere dag!