Dagje naar het strand

Een heel rustig dagje zouden we vandaag hebben, maar omdat we onze plannen hebben veranderd, staat er ineens best veel op het programma.
Eerst rustig ontbijt! In het tentje bij het strand kunnen we al om 9.00 terecht en kunnen we kiezen van de kaart die de hele dag hetzelfde is. We nemen de inmiddels o zo bekende kachapuri (ditmaal adjarian style, met ei er bovenop) en een schaal fruit om te delen. Prima ontbijt en de kop koffie erbij maakt het helemaal compleet.

We beginnen onze drukke dag in de botinical garden die pal naast het appartement ligt. Voordat we daar starten, zijn we al in het zweet; de straten zijn hier stijl en het is zo vochtig warm buiten, dat je lijf automatisch een reactie geeft. En ookal ligt de showtuin naast het appartement op nog geen 100mtr hemelsbreed, we moeten wel behoorlijk afdalen voor we er zijn.
De wandeling door de botanical garden duurt is ongeveer 1,5km naar het eind en dan kun je, als je wilt ook nog steeds links of rechts richting een thematuin, denk hierbij aan Australië, Japan... het ziet er verzorgd uit en we verwonderen ons over alle planten die hier kunnen groeien door dit subtropisch klimaat.

De jongens vinden het minder interessant, maar slenteren zonder te mopperen mee. Na de tuin is het hun beurt: zwemmen in zee!

Op het strand blijven we 2 uurtjes tot net na de middag. Het is warm, maar wat bewolkt en met de zee naast je om af te koelen, is het goed te doen.
Wat we niet in de gaten hebben, is dat we ondanks de bewolking toch nog snel verkleuren.

Na ons verblijf aan het strand, gaan we naar boven om afscheid te nemen en pakken we de laatste dingen in de auto. We rijden verder naar het zuiden en rijden dwars door Batumi. Eigenlijk zouden we hier een wandeling maken, maar de stad trekt ons niet (met name Finn niet) en dus vergapen we ons al rijdend aan de dure hotels die hier uit de grond gestampt zijn en de bijzondere gebouwen die hie door de architecten bedacht zijn. De oude stad zien we niet, maar de boulevard is levendig en van hogere standaard dan de andere dorpen en steden die we hebben gezien.
De wegen zijn geplaveid met mooie stenen in verschillende kleuren en patronen, wat het geheel een fijne uitstraling geeft.

Eenmaal door Batumi gat het verder richting Turkse grens. We stoppen bij Gonio, hier staat een oud Middeleeuws fort dat we gaan bewonderen.
Gonio is qua oppervlakte imposant, maar eigenlijk staan hier alleen de buitenmuren van het fort dat al meer dan 2000 jaar bestaat. Je kan er heerlijk sturen, maar na een uur hebben we alles wel bekeken. Op dit moment wordt er wel meer archeologisch gedaan en mogelijk komt hierdoor nog meer bloot te liggen dan dat er nu zichtbaar is.
Het kleine museum en de shop zijn gesloten, geen souvenirs van aan de Turkse grens dus....

Na Gonio gaan we op zoek naar onze nieuwe overnachtingsplek midden in mtirala national park. Onze navigatie stuurt ons weer eens over onherbergzame weggetjes en even lijkt het alsof we toch helemaal verkeerd zitten. Wanneer we de brug oversteken en van onverhard weer naar verhard gaan, herpakt de navigatie zich.
Bij een klein bezoekerscentrum stoppen we om te vragen of we op de juiste weg zijn. Het klopt gelukkig, nog 5km over smalle stijle eggetjes met tegemoetkomend verkeer en we arriveren op een magische plek. Pal aan de snelstromende rivier, met een hangbruggetje, staat een klein restaurantje met alleen maar houten palen en witte inbetweens, de tuin is versierd met hartjes, bloemetjes en kleine vaasjes die in de bomen hangen en er zijn kneusje zitplekken met overkapping langs de rivier. Tegenover het restaurant staat een houten chalet, het hotel. Het hotel beschikt over 5 kamers en 2 hiervan, mogen wij deze nacht gebruiken als slaapplek. De kamers zijn klein en praktisch ingedeeld. Er is zelfs een eigen douche bij het toilet ingebouwd.

Het is hier geweldig toeven door de rust en de omliggende natuur. Ik ben helemaal op, maar de jongens besluiten meteen het lieflijke restaurant in te duiken voor wat eten. Ze genieten volop, terwijl ik mijn uurtjes verslaap en pas de volgende morgen wakker word....

Dan dus in ieder geval fit voor onze trail...