Een lange maar bijzondere dag

Om iets voor 9.30 krijg ik een appje van Mari, onze andere reisagent. Ze staat beneden klaar met onze rental car.
Vanmorgen hadden we al onze spullen ingepakt en opgeruimd, dus we kunnen ook vlot vertrekken.

Buiten staat een klein, beetje alternatief meisje met een hartelijke lach. Ze vraagt ons met die grote glimlach of we het nog naar ons zin hebben. Zeke wel, benieuwd naar wat we gaat komen en genoten van de dagen in de hoofdstad.
Samen inspecteren we de auto en Mari fungeert als tolk. Wat is dit ideaal!
Aan de weg staat een grote ongeveer 10 jaar oude Toyota 4 runner 4x4. Hij ziet er nog netjes uit en is superluxe, maar heeft gelukkig ook al genoeg gebruikerssporen van het off-road rijden. Een krasje meer of minder zal dus niet zo opvallen.
Foto’s worden gemaakt, gegevens worden nog eens gecontroleerd en de borg wordt betaald.

Nu kunnen we dan op weg, maar niet nadat Mari ons nog een “survival-pakketje” overhandigt voor de aankomende trail in Borjomi-Kharagauli national park. Er zit een gasbusje in en kooksetje.... ideaal, aan alles is gedacht, wat fijn!

Om 10.15 gaan we dan weg van de grootste stad van Georgië en na wat ongemakkelijk geslingerd door de stad.... (poeh wat een rijstijl hebben die Georgiërs toch) bereiken we, na het oversteken van een 6baansweg met uit alle richtingen verkeer, de hoofdweg die ons vandaag eerst richting Uplistsikhe zal brengen.
Gelukkig rijdt de auto heerlijk en is het prima toeven in deze grote geveerde auto, dus hier 3 weken in rondrijden is geen straf.

Na iets meer dan een uur te hebben gereden en ons te hebben verbaasd over wat er allemaal mag hier op de weg, komen we aan bij de de oude grotstad.
Er staan al wat bussen geparkeerd en het is er redelijk druk. Warm is het er ook, maar eenmaal boven staat er een erg straffe wind die je benen zandstraalt.
Indrukwekkend.... zowel de grotwoningen als het uitzicht. Jeroen en ik zien dit droge rotsachtige deel met alleen groen rondom de rivier en het verlaten dorp bijna als een stukje wat net zo goed rondom de Tigris zou kunnen liggen.
Alleen is dit niet het Midden-Oosten waar we ons bevinden, maar toch echt op de grens van Europa en Azië.

Al sinds de ijzertijd woonden er mensen in deze grotten en dat is zo gebleven tot in de late middeleeuwen. Door de locatie waar het is gebouwd, op moeilijk te benaderen rots met een weids uitzicht over de prachtige vallei en de rivier Mtkvari, is het een bijna onneembare vesting.
Met een beetje fantasie kun je je voorstellen hoe deze belangrijke stad die aan d zijderoute ligt vroeger eruit zou kunnen hebben gezien. Op sommige plekken wordt je fantasie een beetje geholpen door de bordjes die aangeven waarvoor de desbetreffende plek gebruikt werd.

Na een uur te hebben rondgekeken, passeren we op weg naar de auto een tuin die er mooi en verzorgd uitziet. Zou dit een restaurantje kunnen zijn? Het bord aan de weg lijkt wel wat te willen vertellen, maar onze kennis van het Georgisch is te ontoereikend.
Voorzichtig de tuin inlopen helpt wel. Een vriendelijke man komt ons tegemoet en zegt dat we natuurlijk kunnen eten en dat we ook wijn uit zijn eigen wijnkelder kunnen kopen, of cognac of frisdrank...

We schuiven binnen aan, omdat het buiten gewoonweg te warm is en wachten af wat de eigenaar ons gaat serveren. Hij heeft ons twee menukaarten laten zien en wij hebben alleen maar prima geantwoord op wat hij voorstelde.
Opnieuw een voortreffelijke keuze, want we krijgen van het op hout gestookte vuur een gerecht van varkensvlees en we krijgen een Georgische soep met rundvlees. Eerst eet je het vlees uit de soep, en dat is veeeeeeel, om vervolgens de soep te eten door er brood in te dippen.
We krijgen daarnaast nog een lekkere salade van tomaat, komkommer en ui. Wat genieten toch weer.
In Georgië is het gebruikelijk om een gerecht/ portie van de kaart te bestellen en hier een bijgerecht bij te kiezen. Gewoonlijk krijg je dan meer dan voldoende voor 2 personen.
Op tafel staan dus altijd al de borden klaar en wordt er vervolgens op andere borden en schalen de gerechten geserveerd. Deze kun je dan met elkaar delen. Ideaal, want zo kun je van gerchten dus iets proeven.

Iets na 14.00 gaan we verder voor het volgende uitstapje dat op ons programma staat: het geboortehuis en museum van Stalin.
Gori is maar 6km verderop en we zijn er dus snel.

Het museum bestaat uit 3 delen en het museum zelf werd in 1957 ter ere van Joseph Stalin in gebruik genomen. De andere twee delen zijn zijn geboortehuis, wat nu is omsloten en beschermd door een fraai dak met pilaren in Italiaanse stijl. Het huisje is klein en grotendeels gebouwd van hout. Het laatste deel is de sterk bepantserde wagon van Stalin die hij gebruikte om te reizen. We waren enorm verast toen bleek dat we gewoon door de wagon mochten lopen en foto’s mochten maken, uniek!

Het museum werd in 1989 gesloten, omdat Georgië onafhankelijk werd van de Sovjet-unie. Er is sinds die tijd veel te doen geweest om het museum, hè zou worden omgedoopt tot een museum over de Russische agressie, maar werd uiteindelijk weer geopend in de oude stijl voor de vele toeristen die Gori aandoen.
De laatste jaren heeft er bij het museum steeds een spandoek gehangen met de tekst: dit museum is een vervalsing van de geschiedenis. Toch is ook het spandoek sinds 2017 weer weg.

Binnen zien we afbeeldingen van Stalin, cadeaus die hij had ontvangen en wekt het museum inderdaad de indruk van een grote held. Of dit echt zo is, kunnen we helaas niet lezen, want de teksten zijn alleen in georgisch en Russisch voor zover wij kunnen zien. Heel af en toe staat er uit leg bij een foto in het Engels: Stalin met.....
Ook heeft dit museum 1van de 12 dodenmasker van Stalin in bezit.
Al met al toch een erg bijzondere en bewogen plek om rond te kijken.

Eind van de middag reizen w door naar onze eindbestemming van vandaag, Borjomi.
Ook bij dit appartement worden we vriendelijk ontvangen door een oudere dame die ons met gebaren uitlegt wat waar staat en wat we kunnen gebruiken.
Dit appartement is onder de woning van de eigenaren en is geheel modern.
We hebben zelfs een terras waar we kunnen zitten en al zitten we opnieuw net buiten de stad, alles is hier op ongeveer 500mtr.

Vandaag gaan we echter niet meer wat bezichtigen. We moeten nog onze rugzakken tactisch inpakken voor de komende tocht in het national park, dus alleen wat eten bij het nabije Bergi is voldoende van Borjomi voor vandaag. Hopelijk zien we na onze trail nog wat meer van de stad die zo bekend is om haar mineraalwater.

Morgen begint het misschien wel spannendste deel van onze reis: lopend naar Chetakhevi guard station in het nationaal park.

Hopelijk morgen weer een verslag, maar aangezien we zonder stroom of water in de bergen verblijven, is de kans groot dat het volgende verslag pas op woensdag jullie zal bereiken.

Tot dan!!