Alle moeite wordt beloond

Vandaag gaan we 3 dagen vertoeven in het nationaal park Borjomi-Karaghauli (als ik gied heb onthouden hoe je het schrijft)

Best spannend, want waarschijnlijk zijn we 3 dagen helemaal afgesloten van de buitenwereld tijdens onze trip naar Chitakhevi-shelter.
We hebben e in ieder geval geen water, geen stroom en een ouderwets toilet buiten.

Behalve dat het spannend is, lijkt het ons vooral een hele belevenis.
Ik orden de backpack nog een keer, we willen niet teveel meenemen op deze tocht van 8km maar moeten toch voldoende drinken en voedsel bij ons hebben, evenals wat droge kleding, warme kleding en EHBO-spulletjes voor blaren, blessures of wondjes.
Onze powerbooks zijn vol en alle apparaten die meegaan: tablet, telefoons, camera en MiFi zijn volledig opgeladen om 2 dagen mee door te komen.
In nood hebben we nog de simkaart van George, zodat we kunnen bellen of berichten bij problemen.

We willen om 10.00 uur vertrekken, maar dit wordt 10.20

Ook geen probleem, het startpunt is maar 6km van ons appartement.
We rijden de route die in onze itenerary staat, maar komen geen infopunt of startpunt tegen. Wel een camping (open veld in het bos) waar wat mensen staan. We besluiten deze mensen eens te vragen of ze weten waar het infocentrum voor het nationaal park is.
Ze vinden het geweldig dat we de route naar een shelter gaan lopen en vragen zich af of we professionele wandelaars zijn. Nou, hardly....
Het blijkt Dat we terug moeten naar Borjomi, net voor de stad zit het informatiecentrum van het nationaal park waar we ons moeten melden en inschrijven om een paar dagen in de bergen te mogen blijven. Rangers controleren geregeld op deze papieren en op deze manier hopen ze te voorkomen dat mensen gaan stropen in dit prachtige natuurgebied.

We worden erg vriendelijk ontvangen door een jongeman die vertelt dat hij vandaag jarig is en zich alvast excuseert voor de vele appjes en telefoontjes die hij hierdoor krijgt.
Hij geeft ons uitleg over de lt een local die met het paard onze bagage vast naar boven zal brengen, pakt slaapzakken en matjes voor ons en wenst ons veel succes. Het is echt goed te doen verzekert hij ons, maar het is wel zwaar.

Hij vraagt ons tenslotte nog waar we vandaan komen uit Nederland. Nijverdal kent hij (natuurlijk) niet, maar tot onze verbazing is hij wel voor een outdoor training in Ommen geweest en zodoende kent hij het gebied waar wij wonen dus wel. Wat bijzonder!

Jeroen wil nog graag wat messen halen voor de trip, dat kon midden in de natuur nog weleens handig zijn en daarom rijden we nog even langs de hoofdweg waar zich wat winkeltjes bevinden. Maar zakmessen vinden, blijkt lastiger dan gedacht.
Inmiddels is het al 11.45 en om 12.15 staat er iemand met paard voor ons klaar aan het begin van de route.

We hebben dus wat haast... alleen als je haast hebt, dan zul je altijd zien dat dingen wat tegen gaan zitten.
Uiteindelijk vinden we een winkeltje met allerlei huisraad en ja, gelukkig ook wat messen hier.
Koen lijkt het handig omheen mes een een bijltje mee te nemen; dan kunnen we hout hakken voor het kampvuur.
Goed plan, Jeroen rekent af en omdat hij zelf niet afdingt, geeft deze man hem dan zelf maar wat korting.
De vrouw is nog verbaasd over Koen, met handen en voeten voeren we een gesprek over zijn lengte en met een grote glimlach zegt ze dat het mooi is zo’n grote stoere vent!

Nu blijkt dat we niet meer genoeg geld hebben, Jeroen was in veronderstelling dat we nog geld hadden, maar de portemonnee is akelig leeg. Pinnen lukt hier niet zomaar... bij de hoofdband accepteren ze geen meastro en blijkt visa niet te werken en bij de ATM is onze daglimket bereikt, terwijl we nog niet eens hebben gepind....

Terug naar de auto en met ene pas van mij, lukt het uiteindelijk wel alleen zijn we inmiddels laat: 12.20!
Snel rijden we naar het startpunt en daar staat en jonge gast klaar met paard en een spriet gras in z’n mond. Hij bepakt het paard met de matjes, slaapzakken en d backpack en wij nemen de rugzak en de cameratas mee.
6 liter water, wat fruit en koekjes moet voldoende zijn voor de tocht die naar schatting 6-7 uur duurt.

Om 13.00uur vertrekken we dan echt en na twee kilometer redelijk vlak te hebben gelopen, start de echte klim naar boven.
We kennen de Holterberg en ook in de Ardennen hebben we weleens wat geklommen, maar hier klimmen we 4km lang allen maar en dit stuk is op alle punten stijler dan wat we kennen. Minimaal 12% en vaak nog stijler. We beginnen te begrijpen waarom we dus 7 uur zullen doen over de tocht van 8km.

Onderweg is het veelal dennenbos en na 5km bereiken we de eerste bergtop. Gelukkig is er nu dus een klein stukje van een paar honderd meter die niet zo stijl is als voorheen.
Finn zit er nu wel doorheen en zegt dat hij moeilijk kan ademhalen. Hij vindt het moeilijk en zwaar en weet niet hoe ver nog, waardoor hij wat onrustig is. Toch weet hij zich makkelijk te herpakken met wat motiverende woorden en gaan we na een appeltje en wat drinken vol goed moed weer verder.

Koen krijgt even daarna last van hoofdpijn, vooral de stukken waarin we nog weer flink moeten klimmen, leveren hem een bonkend hoofd op. Het idee dat we het grootste deel hebben gehad, houdt hem op de been.

Onze 6 liter water raakt nu snel op, maar in d wetenschap dat we niet zo ver meer hoeven, is dit niet zo erg.

Ik heb mijn sporthorloge aangezet en weet dat we inmiddels al 7,5 km hebben gelopen; dat we nog niet de splitsing van de routes hebben bereikt, zoals ons werd uitgelegd, baart me wel wat zorgen... deze route is dus verder dan 8km.

Bij de derde top, komen we op een open plek met bloemen, vlinders, bijen en ontzettend veel krekels en sprinkhanen. En juist daar treffen we 2 andere jonge, erg fitte wandelaars. Ze komen uit Kroatië en knopen graag een praatje aan om ervaringen uit te wisselen en kennis te delen.
We moeten nog wel een eindje, maar het einde is in zicht. Gelukkig maar, want we zijn inmiddels d 9km voorbij.

Na 10km zien we ineens een paard... hey! Dat is “ons” paard! Met een vage glimlach vraagt de jongen aan Jeroen of hij moe is... eh nou, best wel eigenlijk. En zelfs dat is een understatement. We merken dat onze lijven best wel op zijn. En dat de tocht ons “goed in de benen” is gaan zitten.

Finn of Koen, mag mee op het paard, maar omdat ze denken dat we er bijna zijn, slaan ze dit aanbod af.
Finn komt er al snel achter dat hij beter ja had kunnen zeggen, want we moeten nog een km bergopwaarts voordat we de shelter bereiken.

Maar ohhhhhhh wat mooi, wat een rust en wat een uitzicht!
Zoekend naar een kaart van deze regio komen we erachter dat we vandaag 11km hebben gewandeld, waarvan 6km bergopwaarts en totaal 1 kilometer aan hoogte hebben overbrugt. We zijn hier nu op 1916 meter hoogte en hebben een ruim onderkomen, toiletten inderdaad als vroeger met een gat in de grond en een houten hokje eromheen. Gemiddelde temperatuur vandaag was 24 graden en we hebben over deze tocht net geen 5 uur gedaan. Wat zijn we trots! We’ve Made it!

Voor water moet je nog 100 mrt lopen, staat er. Jeroen besluit dit meteen maar te doen, al is hij erg vermoeid. Ik pak hier onze spullen uit en kom met de jongens even tot rust.

Echter na een halfuur is Jeroen nog niet terug en begin ik me langzaam af te vragen of het wel goed gaat.... in de verte zien we de lucht donker worden en dondert het al wat.

Gelukkig komt hij niet veel later toch weer aan. Nu helemaal kapot n een beetje Chaggie over de afstand... zoals de 8km niet klopten, klopt natuurlijk dit ook niet: 700 mrt naar beneden en dan weer stijl omhoog, met 10liter water.

Gelukkig nu dan echt rust en genieten. De bui komt, kort en krachtig en geeft een prachtige regenboog.
Wat een geluk!

Nu bijkomen, slapen als het donker wordt, om 20.30 en morgen weer een dag!