Hoe anders kan anders zijn?

Gisteravond werd het veel later dan dat in eerste instantie de bedoeling was. Het was al bijna 12 in de nacht, voordat we gingen slapen en dat terwijl we juist bedacht hadden om de volgende morgen tijdig richting de bergen te vertrekken.
De weersomstandigheden zijn namelijk niet erg gunstig en voor een ritje in de bergen betekent dit vooral veel mist en regen. Op zich is dit niet zo’n probleem, maar veel van het uitzicht zou je dan niet kunnen zien.
In de morgen is de voorspelling het meest gunstig en dus hopen we dan nog te kunnen genieten van de spectaculaire uitzichten vanaf Gomismta (mount Gomi)

Het lukt iedereen om om 8.00 aan tafel te zitten, maar blijkbaar zijn wij niet de enige die weinig slaap hebben gehad; Mariam schuift al gapend aan en ook Lika verontschuldigt zich dat ze toch nog wel erg moe is.

Voor dit ontbijt worden we verrast met een wel heel bijzonder gerecht. We krijgen kachapuri met gekookt ei erin, een gerecht dat normaal alleen met Kerst wordt geserveerd. En voor de jongens is er verse pizza, omdat Koen de avond ervoor had verteld dat hij pizza zo lekker vindt.
Een tweede pizza gaat mee in de koeltas voor onze lunch onderweg.

Mariam stapt bij ons in de auto, zij zal ons over de bergen navigeren en ons van uitleg voorzien. Mount Gomi is ongeveer 2700 meter hoog en staat bekend om de mystieke mist die snel kan optrekken en ook even snel weer kan verdwijnen. Het is een gebied dat een helende werking heeft en vele bronnen, maar is onde toeristen en zelfs bedrijven uit Georgië nog niet erg bekend.
Vanaf het huis is mount Gomi op een afstand van ongeveer 12 kilometer. Met de auto is het 32km slingeren over onverharde bergweggetjes voordat je de top bereikt. Een off-road auto is hier natuurlijk perfect, maar zelfs ondanks de luxe auto die wij hebben, in verhouding tot de auto’s die we tegenkomen onderweg, zijn we aardig door elkaar geschud als we boven op de berg aankomen.

Onderweg stoppen we nog even om foto’s te maken van de gestapelde stenen die hier overal figuren vormen. Mariam kan ons helaas niet vertellen waar dit vandaan komt, mij doet het vooral denken aan de Inukshuk, richtingaanwijzers, die de Inuit maken in Canada.

Eenmaal boven doemt er vanuit de mist, die nu toch komt opzetten, ineens een compleet dorp op. De huizen zijn gebouwd van hout en/of metalen platen en zijn erg eenvoudig. Klein, zonder stromend water en met beperkte elektriciteit.
Kinderen van alle leeftijden spelen er op straat met een frisbee en de mannen staan bij elkaar te praten. De vrouwen zitten veelal bij of in het huisje en doen de was, zorgen voor de kleinsten of praten met elkaar.

Als westerlingen vallen we hier erg op, maar Mariam beweegt makkelijk tussen de mensen die eigenlijk ook uit de regio Guria komen en er bewust voor kiezen om de zomer op de bergtop door te brengen, omdat het hier veel koeler is. Ze schudt een aantal mensen de hand en wij doen hetzelfde. Het feit dat we in Georgisch begroeten doet velen lachen en uiteindelijk vinden ze het prima dat we rondkijken en foto’s maken.
Bij de bakker, die op authentieke wijze broden bakt aan de binnenkant van een grote stenen oven, gestookt op hout, mogen we zelfs binnen even de kunst komen afkijken.
Als we gaan, mogen we een warm brood meenemen om te proberen.
Het deeg is gemaakt van bloem, water, zout, olie en gist en bevat dus niet heel erg veel voedingsstoffen, maar is wel lekker.
Samen delen we het en laten het ons al wandelend door het dorp goed smaken.

Mariam vertelt dat het in de winter te koud is om boven te blijven, dan trekken de mensen terug naar de dorpjes en zoeken een onderkomen dat al leeg staat. Bouwval is dan geen probleem.

Op de eerste bergtop wonen dus mensen uit de regio Guria en zijn voornamelijk georgisch orthodox en de tweede bergtop waar we vervolgens naartoe rijden, wonen voornamelijk moslims uit de regio Adjari.

De bouwstijl is hier even eenvoudig. Ik heb het geluk ook de binnenkant te mogen zien, omdat Mariam vraagt of we naar het toilet mogen.
Schoenen blijven dus voor de deur staan en via een smalle houten trap lopen we naar de eerste verdieping waar een woonkamertje is met een bed erin en op een klein halfopen, bouwvallig balkon bevindt zich aan het einde van de gang een toilet.
Dit toilet is niets meer dan een gat in de planken vanwaar je vanaf een hoogte van ongeveer 2meter je uitwerpselen naar beneden laat vallen.
Als ik sta te wachten op mijn beurt om naar het toilet te mogen, nodigt de oudere dame me uit om naar binnen te komen in de kamer, waar ze een vuurtje heeft gestookt. Ik heb een korte broek aan en ze denk dat het goed is dat ik me warm aan het vuur.
Vervolgens kan ik naar het toilet en als ik terugkom in de kamer moet ik nog een peer meenemen om te eten. Zo ontzettend gastvrij en vrijgevig, terwijl deze mensen echt helemaal niets bezitten, ik ervaar het als heel bijzonder.

Wat eveneens bijzonder is, is het feit dat we ook hier eerst handen schudden met de “stamhoofden” voordat we in het dorp gaan kijken. Mij wordt even hartelijk de hand geschud als Jeroen die achter mij aan loopt. Pas later realiseer ik me dat deze moslimmannen dus geen enkel probleem hebben met mij als vrouw een hand geven. Mariam vertelt ook dat ze wel Moslim zijn, maar het geloof zo aanpassen dat het voor hen handig is.

Er staat zelfs een moskee in dit onherbergzame gebied, het is een watersilo die niet meer als opslag wordt gebruikt, maar nu zo geplaatst staat dat er 5x per dag richting Mekka kan worden gebeden. Helaas is deze op dit moment gesloten, maar via het sleutelgat zien we dat de inrichting toch compleet is.

Het plan was om naar het bergmeer te rijden, maar door de mist die nu steeds verder optrekt, is dit niet meer haalbaar. Zelfs de bewoners uit dit gebied waarschuwen ons om deze trip nu niet te ondernemen. Door de mist raak je te snel de weg kwijt en hier in de bergen kan dat fataal zijn. Zelfs deze mensen die hier het gebied door en door kennen, gaan nu niet hier naartoe, omdat je meteen gedesorienteerd raakt door de mist waarin je maar ongeveer 5 meter voor je kan zien. Een tweede gevaar zijn de ravijnen en de kuilen, omdat je zo weinig ziet, is het gevaar naar beneden te storten te groot.

Mariam koopt nog wat yoghurt bij een plaatselijke dame. Alles wordt afgemeten met een petfles, er wordt onderhandeld over de prijs en vervolgens wordt er bepaald wat er gekocht wordt.
Ook hier mag ik mee naar binnen en wanneer ik wil, wat foto’s maken.

Wat een unieke ervaring is dit! Supergaaf!

Onderweg terug lunchen we we halverwege de berg. Het zicht wordt weer wat beter en we genieten van de koude pizza en de broodjes die Lika voor ons heeft gemaakt.
Eenmaal thuis zijn we doodop, maar de dag is nog niet voorbij.... we moeten nog de geplukte theebladeren van gisteren verwerken en om 18.00 zijn we uitgenodigd voor een polyfonisch concert in een nabijgelegen dorp.

Lika vertelt, terwijl we de thee rollen, dat die moeheid precies de reden is waarom ze niet mee is gegaan naar boven. In een dag naar boven en naar beneden kost een mens zoveel energie, dat je daarna vaak te vermoeid bent om nog iets te doen. Zij gaat nog wel geregeld maar blijft dan daar een nacht over.

Het theeproces is interessant om te leren; in een notendop
- zachte verse blaadjes pukken met 2 of 3 blaadjes eraan.
- laten rusten voor 1 nacht
- blaadjes met de hand rollen totdat ze voldoende gekneusd en zacht zijn en een heerlijk aroma verspreiden.
- 3 uur laten rusten onder een klamme doek om te laten oxideren
- minimaal 1 dag drogen in de zon

Weer wat nieuws geleerd!

De kinderen hebben niet veel zin om mee te gaan naar het concert. Ze mogen bij oma blijven zolang ze haar niet teveel lastig vallen en het huis niet in brand zetten....

Sinds de val van de Sovjet-Unie zijn er bijna geen activiteiten en optredens meer in de dorpen geweest. Voor iedereen is dit dus een bijzondere avond. Het hele dorp is uitgelopen om te komen kijken naar het concert, dat een vriendin van Mariam, heeft georganiseerd.
Het blijkt een Franse groep te zijn die liedjes vertolken van over de hele wereld. Een aantal lokale mensen zingen authentieke Georgische stukken.
De buurt geniet en de kinderen klappen het hardst en rennen ondertussen vrolijk rond.

Thuis heeft oma ondertussen voor ins gekookt en om 21.00 schuiven we aan voor een “klein hapje”. Het is altijd veel teveel, maar vanavond komt inderdaad iets minder op tafel.

Het eten is een sociaal gebeuren en vandaag zitten we opnieuw al kletsend tot middernacht, waarna Mariam besluit ons iets te willen leren: Georgische dans!
Mariam heeft zelf bij het nationaal ballet van Georgië gedanst en probeert ons, ontzettend houterige Nederlanders, de vloeiende bewegingen te leren. Vooral oma heeft het nu erg naar haar zin en rolt bijna van de stoel van het lachen.
Anderhalf uur later geven we het dan toch echt op.

Bedtijd na een zeer enerverende, boeiende, geweldige dag. Deze wordt lastig overtreffen....