In case of acrophobia walkway is not recommended
Door: Marloes
Blijf op de hoogte en volg Jeroen, Marloes, Koen en Finn
14 Augustus 2018 | Georgië, Kutaisi
Een uur moeten we terugrijden om Okatse te bereiken. Dat is helemaal niet erg, maar daarna hebben we nog 250km te gaan naar Tblisis…. Precies, dat duurt weer de hele dag!
We besluiten ons van de afstand en reisduur niets aan te trekken en gaan eerst uitgebreid ontbijten. Koen had een Dunkin’ Donuts ontdekt in de stad en wilde dit erg graag eens proberen.
Wij vinden het prima en lopen dus opnieuw de stad in.
Ook overdag is het een prettige stad. Het lijkt minder chaotisch dan tbilisi en dat vindt iedereen fijn.
Dunkin donuts opent om 9.00 en juist dan arriveren wij er. Het concept is uiteraard mcDonalds- achtig, maar toch kost het moeite om te oriënteren. Veel keuze, vreemde taal steeds tussendoor en geen idee wat er allemaal te krijgen is.
Na veel overleg en wijzen is er dan toch een geheel ongezonde zoete maaltijd voor ons verzameld en blij gaan we zitten op het buitenterras van de 1ste etage.
We hebben hier een leuk uitzicht en ook fijn: er is Free WiFi!
We zitten een paar uur voordat we met de auto richting okatse gaan. Ditmaal is het er wel druk, de parkeerplaats is volledig gevuld. Wij zetten de auto daarom aan de weg onder een boom. In Nederland is dit vrijwel ondenkbaar, maar in Georgië kun je werkelijk overal je auto parkeren, zelfs op de snelweg. Al is het maar om een praatje te maken met die bekende die je net voorbij bent gereden.
Het kost ons weinig moeite om de tickets om te laten zetten naar dinsdag en al snel kunnen we op weg. De route voert ons ongeveer 3km door een mooi aangelegd bospark richting de canyon.
Wel is het hier ontzettend stijl en daarom bereiden we de jongens alvast voor dat de klim terug straks zwaar zal zijn met 28 graden.
De canyon zelf is ongeveer 16km lang, de brug waar je over loopt iets meer dan 700mtr en deze hangt tot ruim 100mtr boven de grond.
Na het waarschuwingsbord te hebben gelezen, gaan we op weg. Ik gok het erop dat ik “my fear of heights” onder controle houd vandaag.
De jongens genieten alleen maar en vinden het mooi, al vraagt Finn zich wel af of het echt veilig is, er is hier immers zoveel stuk in dit land…
Het is een hele belevenis en we zijn blij dat we zijn teruggegaan vandaag, zelf de route terug in de brandende zon is het allemaal waard. Het uitzicht is geregeld prachtig en de jongens vinden het geweldig om deze brug te bewandelen (en om mama te plagen)
De 5 uur naar tbilisi gaan vlot. De E60 is de beste weg in Georgië en zonder problemen komen we aan bij de stad. Hier is het wel weer wennen, de auto’s die je van alle kanten inhalen, maar na 3 weken hier rijden, kijk je niet meer van veel dingen op.
Tbilisi voelt ook een beetje als thuiskomen, we hebben hetzelfde appartement en zijn dus snel gesetteld.
Nog maar 1 dag te gaan…..
We besluiten ons van de afstand en reisduur niets aan te trekken en gaan eerst uitgebreid ontbijten. Koen had een Dunkin’ Donuts ontdekt in de stad en wilde dit erg graag eens proberen.
Wij vinden het prima en lopen dus opnieuw de stad in.
Ook overdag is het een prettige stad. Het lijkt minder chaotisch dan tbilisi en dat vindt iedereen fijn.
Dunkin donuts opent om 9.00 en juist dan arriveren wij er. Het concept is uiteraard mcDonalds- achtig, maar toch kost het moeite om te oriënteren. Veel keuze, vreemde taal steeds tussendoor en geen idee wat er allemaal te krijgen is.
Na veel overleg en wijzen is er dan toch een geheel ongezonde zoete maaltijd voor ons verzameld en blij gaan we zitten op het buitenterras van de 1ste etage.
We hebben hier een leuk uitzicht en ook fijn: er is Free WiFi!
We zitten een paar uur voordat we met de auto richting okatse gaan. Ditmaal is het er wel druk, de parkeerplaats is volledig gevuld. Wij zetten de auto daarom aan de weg onder een boom. In Nederland is dit vrijwel ondenkbaar, maar in Georgië kun je werkelijk overal je auto parkeren, zelfs op de snelweg. Al is het maar om een praatje te maken met die bekende die je net voorbij bent gereden.
Het kost ons weinig moeite om de tickets om te laten zetten naar dinsdag en al snel kunnen we op weg. De route voert ons ongeveer 3km door een mooi aangelegd bospark richting de canyon.
Wel is het hier ontzettend stijl en daarom bereiden we de jongens alvast voor dat de klim terug straks zwaar zal zijn met 28 graden.
De canyon zelf is ongeveer 16km lang, de brug waar je over loopt iets meer dan 700mtr en deze hangt tot ruim 100mtr boven de grond.
Na het waarschuwingsbord te hebben gelezen, gaan we op weg. Ik gok het erop dat ik “my fear of heights” onder controle houd vandaag.
De jongens genieten alleen maar en vinden het mooi, al vraagt Finn zich wel af of het echt veilig is, er is hier immers zoveel stuk in dit land…
Het is een hele belevenis en we zijn blij dat we zijn teruggegaan vandaag, zelf de route terug in de brandende zon is het allemaal waard. Het uitzicht is geregeld prachtig en de jongens vinden het geweldig om deze brug te bewandelen (en om mama te plagen)
De 5 uur naar tbilisi gaan vlot. De E60 is de beste weg in Georgië en zonder problemen komen we aan bij de stad. Hier is het wel weer wennen, de auto’s die je van alle kanten inhalen, maar na 3 weken hier rijden, kijk je niet meer van veel dingen op.
Tbilisi voelt ook een beetje als thuiskomen, we hebben hetzelfde appartement en zijn dus snel gesetteld.
Nog maar 1 dag te gaan…..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
