Zo kun je in ieder geval niet vallen

We moeten al vroeg vertrekken vandaag, want de rit naar Okatse Canyon en daarna Kutaisi is een lange. Niet omdat je zoveel kilometers rijdt, we rijden er maar 198, maar omdat de weg hier toch, naar onze standaard, slecht is.
En eerlijk is eerlijk, het gebied rondom Mestia is overweldigend mooi, maar ook toeristisch, dus voelt het goed om nu verder te gaan.

Al om iets over 9.00 zitten we, na een prima ontbijt in het hotel, in de auto.
De reis verloopt in eerste instantie voorspoedig, ondanks dat de weg hier geregeld is weggeslagen en we over de klei, keien en kuilen denderen. We waren alweer vergeten hoe mooi de reis is van Mestia langs de prachtig blauwe enguri river tot aan de dam.
Bergen vervelen nog steeds niet en we genieten opnieuw van het uitzicht. Schitterend en imponerend; zou dit wennen als je hier woont???

Na de mooie rout door de natie wordt de weg wat saaier, we rijden door dorpen en moeten op een gegeven moment kiezen wat we willen; de iets grotere weg richting Zugdidi blijven volgen of de kortere route meer achteraf.
We kiezen het laatste, omdat Google ons verteld dat dit 20 minuten sneller is. Bovendien hebben we de weg naar Zugdidi al eens gehad en dit bleek niet heel bijzonder.
Deze weg blijkt achteraf niet een heel goede keuze. Het rijdt prima, evengoed als de hoofdweg, maar dan ineens, zonder waarschuwing stopt onze route, er is een brug weg en op dit moment zijn er mensen bezig net de reparatie.

Gelukkig hebben we nog een beetje bereik op onze WiFi en kunnen we een alternatieve route vinden. Dit lijkt een de juiste keuze, want we komen zelfs een busje tegen die mensen vervoert.
Onze blijdschap duurt echter niet lang als iets verder op de weg iemand baar ons zwaait. We zwaaien nog vriendelijk terug, terwijl de man inmiddels met zijn armen een kruis maakt en zijn hoofd schudt…
O jee, kunnen we hier ook niet langs?! We rijden nog iets verder, maar dan openbaart zich jet probleem. De weg net voor deze brug is ingestort en er is, behalve lopend, geen optie om deze route te vervolgen.

Lichtelijk teleurgesteld zoeken we opnieuw een route inmiddels al ruim een halfuur achter op schema. Aan de andere kant houden we de meld erin; we hebben vakantie, dus tijd doet er niet toe!

Na 5 uur rijden bereiken we dan eindelijk Okatse Canyon, maar het is er verdacht rustig. Als we uitstappen, loopt er al snel iemand op ons af;” Are you coming For the canyon? It’s closed on Mondays…”

Dit is wel zuur. 5 uur rijden en dan ergens helemaal voor niets staan. We appen George vast om mee te delen wat er aan de hand is en ondertussen zoeken we een alternatief. Je hebt hier nog Okatse waterval en Kinchkha waterval.
Dan gaan we die bezoeken en besteden onze dag toch nuttig. Okatse is niet echt een waterval, maar wel een prachtig snelstromend riviertje dat iets naar beneden klettert. Het water is kraakhelder en we stoppen even om te kijken.
Nog geen 500 mtr verder kunnen we parkeren voor de wandeling naar kinchka. We zetten de auto neer en worden richting de waterval gedirigeerd door een echtpaar dat op de parkeerplaats hun drankjes verkoopt.

De wandeling is kort, maar erg glad door de kleimodder. Het is oppassen geblazen.
Kinhkha is 1 van de hoogste watervallen van Georgië en mag er zeker zijn. Er lopen nog wat mensen richting waterval en eenmaal in de buurt is er, zoals meestal, security. Deze man haast zich om op te staan en vraagt ons te volgen. Jeroen loopt iets achter ons aan.
Finn heeft het al snel door; dat doet ie voor jou hoor mam!!
En inderdaad hij blijft wachten tot we gaan en loopt dan mee terug en met een dikke knipoog neemt hij afscheid.
Jeroen kan er wel om lachen…

Na dit uitstapje heeft George inmiddels contact gezocht. Hij baalt ontzettend dat hij deze fout heeft gemaakt en wil ons graag een etentje aanbieden. De reservering is al gemaakt bij een leuk restaurant in Kutaisi. Om 20.00 worden we verwacht en we just need to say the magical words, Georgian Holidays, en we mogen bestellen wat we willen.

Wij vinden het wel heel erg netjes dat ze dit aanbieden. Het had voor ons niet zo veel hoeven zijn.

Om 17.00 komen we moe aan in Kutaisi. Die slechte wegen kosten erg veel energie en je voelt je steeds door elkaar geschud als je arriveert.
We slapen dus wat bij en om 19.30 lopen we de stad in op zoek naar Palaty restaurant.
Nadat Google maps ons vandaag 2x misleid heeft, is hij nu weer onze beste vriend. Hij geeft ons prima routes de oude stad in en we verwonderen ons hoe mooi en ruim Kutaisi hier is. Prachtige beelden, fijne parken, statige gebouwen, zelfs (of misschien juist) ‘s avonds is het hurt genieten.

Palaty is een sfeervol klein restaurant op de Joel van een straat, uitkijkend op de rotonde en daarachter het park. We melden ons bij het personeel en al snel worden we meegenomen. Wij mogen boven zitten.
Daar is alles in brocante stijl in de kleuren wit, grijs en zachtgroen. Het oogt ontzettend gezellig en goed gedaan. Naast ons staat een piano en kort nadat we zijn gaan zitten, hebben we nog meer geluk; behalve het mooiste plekje in het restaurant krijgen we ook nog eens live muziek van twee lieftallige dames. De een speelt de piano en de ander heeft een cello mee.
Van klassieke klanken tot Frank Sinatra…. Schitterend is het, het geeft de hele ambiance nog meer cache.

Het eten is even fantastisch en pas laat gaan we terug naar het hotel.
Morgen proberen we Okatse toch opnieuw!