Daar gaat het verkeer(d)

In Georgië is het verkeer anders... In het eerste verslag schreef ik er al even over, het inhalen, de chaos en de verschillende auto’s.
Onderweg naar Borjomi viel het verkeer ons wel mee, maar vandaag op weg naar TsittelMta, is het weer een totaal andere ervaring.

Om 11.00 uur vertrekken we, na een ontbijtje met zoete broodjes/gebak in het park, naar onze nieuwe bestemming. De komende 3 nachten zullen we verblijven bij een gezin op een oude boerderij in de regio Guria.
Volgens onze reisbeschrijving en volgens Google maps, doen we ongeveer 3,5 uur over deze trip van 290km.
14.30/ 15.00 lijkt ons een prima tijd om daar aan te komen.

Als we net op weg zijn stoppen we voor het uitproberen van een hangbrug, we hebben immers voldoende tijd. Als we er om 17.00 zijn is het ook goed....
En daarna vervolgen we onze weg. Het is weer even een wennen, een tweebaansweg die wordt gebruikt als vierbaans, maar zolang je maar instinctief rijdt, brutaal bent en een 360graden view hebt, is er niets aan de hand.
Dat wordt anders als we de hoofdweg, de E60 oprijden. De E60 is een weg die voert van Frankrijk tot in Kirgizië en is soms snelweg en soms autoweg zonde gescheiden rijbanen. In Georgië zie je beide varianten terug.

In Georgië gelden verkeersregels die lijken op die van ons: rechts heeft voorrang, alleen links inhalen, houd je aan de maximum snelheid, niet rijden onder invloed, alleen handsfree telefoneren.

Toch lijkt het alsof mensen dit tijdens hun rijles niet hebben geleerd. Vandaag zie we zoveel ongelooflijke dingen, dat het onmogelijk te beschrijven is, hoe het verkeer zich hier vormt.
Wat wel een beetje aangeeft hoe het verkeer is, zijn de cijfers. Na Litouwen, Montenegro en Letland, heeft Georgië het hoogste aantal verkeersdoden van Europa.
Om toch een paar voorbeelden te noemen waarom het hier gevaarlijk is:
Op de weg kom je niet alleen gemotoriseerd verkeer tegen, er schuilt een groot gevaar in medeweggebruikers die hier niet horen. Koeien, hebben hier het grootste aandeel in, maar ook schapen, varkens en oude vrouwtjes, al dan niet met boodschappen, vormen lastig te ontwijken obstakels. Zeker op een snelweg waar de snelheid 110km per uur is.

Dat is meteen het volgende probleem; niemand lijkt zich te houden aan de standaard snelheid. Niet dat veel mensen hier harder rijden, maar langzamer wel...
En daardoor gaan andere weggebruikers inhalen, het liefst voor een bocht en met 3 auto’s naast elkaar, wat er dan weer voor zorgt dat tegemoetkomend verkeer moet uitwijken, in de berm belandt, macht over het stuur verliest en vervolgens op hun beurt op de verkeerde weghelft belanden. Om nog maar te zwijgen over het invoegen van auto’s: het is hier ieder voor zich en iets langzamer betekent vertraging, dus heb ik recht om dat te doen wat nodig is om nu meteen langs het andere verkeer te rijden.

Het land is grillig en ruw, de rijstijl van de meeste Georgiërs past hier naadloos bij.
Al met al doen we daarom, plus het omrijden omdat de E 60 is afgesloten en er geen alternatief wordt geboden, 7 uur over de trip naar TsitelMta.

Onderweg verbazen we ons ook over de vele kraampjes die pal langs de weg staan. Altijd in groepjes bij elkaar en altijd met dezelfde waar. Meestal watermeloenen, maar ook ander fruit, Georgische producten en BBQ’s komen voor. We vragen ons af of dit bij wet zo geregeld is, dat je hetzelfde moet verkopen, of dat mensen hier niet creatiever zijn.
Ook deze kraampjes vormen trouwens een gevaar, want je moet niet raar opkijken dat ze in grote getale langs de vluchtstrook staan, zodat geïnteresseerde kopers via de vluchtstrook even snel een meloen in de auto kunnen leggen.
Ongelooflijk vinden wij het.

De routebeschrijving op het laatste stuk laat wat te wensen over, maar na flink zoeken, bereiken we een prachtige plek. In eerste instantie lijkt dit huis wat vervallen, maar zodra we binnen de hekken stappen, voelen we een prettige sfeer en worden we onthaald door zeer hartelijke mensen.
Mariam en haar moeder Lika wonen op een voormalige boerderij die door de grootvader van Lika nog gebouwd is. In het oudste deel dat 150 jaar oud is en geheel uit hout is opgetrokken, mogen wij slapen. We hebben twee kamers en een kleine badkamer in aanbouw, waar we in ieder geval al naar het toilet kunnen.

We krijgen meteen water aangeboden en na samen wat te hebben gedronken en ook te zijn voorgesteld aan kma die hier nog woont, krijgen we een rondleiding over het terrein.

Mariam vertelt over de hazelnootplantage, de kastanjes, walnoten, theestruiken en de bamboe, laat ons haar favoriete plekje zien bij het riviertje dat over het terrein stroomt en daagt ons uit hoe over te steken en mee te gaan naar de grote rivier.
Morgen gaat ze ons meer laten zien, maar nu gaan we terug voor het eten.

Haar moeder heeft in de keuken traditionele Georgische gerechten gemaakt en zoals we al gewend zijn, wordt alles in schaaltjes op tafel gezet en is het de bedoeling dat we alles zelf pakken. Van paprika’s gevuld met walnoot, tot aardappeltjes uit eigen tuin, kaas van de koe van de buren, salade van komkommer en tomaat van de Andere buren, pittige licht gezuurde aubergine en lam gestoofd in een tomatensoep.

Het smaakt geweldig en ondertussen wisselen we ervaringen uit over onze landen en vertellen we elkaar verhalen zoals in Georgië gebruikelijk is tijdens het eten. Een andere traditie is het toosten....
Mariam legt uit hoe het werkt: je hebt in Georgië altijd iemand die verantwoordelijk is voor het bijschenken van wijn (een leeg glas wordt hier als onbehoorlijk gezien) en daarnaast is er een “toastmaster”, iemand die volgens onderwerp steeds een toast uitbrengt en positieve waarden benoemd om op te drinken.
Mariam zal vanavond beide rollen op zich nemen en achtereenvolgens toasten we op
- op vrede, innerlijke vrede, vrede voor je gezin en stabiliteit en vrede in de wereld.
- op God, want als je visite krijgt, is dit een geschenk van God en behandel je je gasten alsof ze God zijn
- op onze voorouders en dankbaarheid voor alles wat ze voor ons hebben betekent en ons dus indirect maken tot wie we zijn
En tot slot op ons, dat we mogen genieten en dat het ons goed mag gaan.

Per toast mag je aan tafel ook een toast uitbrengen, maar dit moet dan zijn over het onderwerp van de desbreffende toast. Je mag dus ene soort aanvulling doen. We wagen ons er nog niet aan, want Mariam weet alles zo prachtig te verwoordden dat een aanvulling niet nodig is.

Zo blijven we samen eten, drinken en kletsen tot het 23.00 uur is. Hoe bijzonder dat je je als gezinnen bij elkaar kan komen en bijna vertrouwd en gemakkelijk samen de avond doorbrengt. Zulke grote verschillen in levensstijl en in tradities maar met veel interesse naar elkaar.
Tjonge, wat hebbben we hiervan genoten.
Ook de jongens, die hun favoriete muziek mogen laten horen, vertellen over hun toekomstplannen of gewoon even knuffelen met de hond.

We kijken nu al uit naar morgen!