What Goes up.... must come down

Deze nacht verliep een stuk beter, maar echt lekker slapen doe je hier niet. In de morgen overdenken Jeroen en ik hoe dit nu komt.
Slechte matrassen en plakkerige slaapzakken, maar toch stiekem ook het luisteren naar wat er om je heen gebeurt, speelt een rol. Hier kan geen deur fatsoenlijk dicht en hoewel we ons best veilig voelen, ben je wel alerter.

We zijn fit genoeg voor de tocht naar beneden en samen ruimen we onze spullen op en eten de restjes van crackers met chocopasta.

De rugzak en backpack zijn nu een stuk lichter: het eten is op...
En om 9.00 staat daar alweer onze hulp die de meeste van onze onze spullen, te paard, terugbrengt naar de bewoond wereld.
We hadden om 10.00 met hem afgesproken, maar het is fijn dat hij er nu al is, kunnen we tenminste meteen weg, zodra alles ingepakt is.

Jeroen heeft zich de dag ervoor nog uitgesloofd om de shelter weer wat te ordenen. Hij heeft alles geveegd en weer netjes teruggezet, terwijl ik alle plastic dat mensen hadden laten liggen verzamelde en weggooide.
De haard is weer gezuiverd van plastic en andere viezigheden. De vuurplaats is weer mooi opgebouwd met de stenen die er al lagen en alle dode vliegen en motten zijn uit het chalet.
Een resultaat waar we best trots op zijn.

Met een goed gevoel verlaten we dus deze bijzondere plek en gaan op weg als er ineens een klap onweer is.
Blijven kunnen we niet en het paard is al op weg, dus gewoon lopen dan maar. Hopelijk valt het mee...
Het onweer komt inderdaad niet dichterbij en deze reis kenmerkt zich door wat druppels, dan weer zon en dan weer een donderslag. Het weer is hier net zo divers als dit gebied zelf.

De terugweg is korter en allen maar bergafwaarts. Dit gaat een stuk makkelijker en kost minder energie, maar is wel zwaar voor met name de gewrichten en spieren. Onderweg hebben we nu weidse uitzichten en realiseren we ons pas goed hoe hoog we zitten als je het vergelijkt met de omliggende bergen. Opnieuw zien we een keur aan vlinders, we tellen minstens 20 verschillende soorten en helaas verder opnieuw geen ander wild... Toch is het prachtige tocht terug en genieten we volop al doen de benen soms pijn van 6km lang afdalen.
Voor deze tocht staat ongeveer 5 uur, maar na 3 uur staan we al beneden.
Daar zien we aanzienlijk meer mensen dan toen wij omhoog gingen. Een stel spreekt ons aan en vraagt welke route ze het beste kunnen lopen als ze alleen een stuk willen wandelen.

We starten het gesprek in het Engels, maar al snel blijkt dat de dame van Griekse afkomst prima Nederlands kan, omdat ze in Arnhem heeft gestudeerd en dat haar vriend Duits is. Vanaf dat moment vormt zich een gesprek in 3 talen en proberen we al lachend ook samen nog een woordje Frans...

Een halfuur daarna bereiken we onze auto en zien we dat er inmiddels veel meer auto’s geparkeerd staan. Al zie deze mensen in zo’n groot gebied niet terug, stiekem zijn we blij dat wij zijn gestart toen er niemand was.
Wat ook opvalt is dat de mensen die hier wandelen allemaal erg professioneel ogen. Goede materialen mee, speciale kleding en perfecte bergschoenen. Dat maakt ons nog iets trotser op ons behaald resultaat. Zeker voor onze jongens iets om erg trost op te zijn, ze hebben een hele prestatie geleverd!

Van onze vriendelijke hulp nemen we afscheid (nadat hij ons eerst nog een plekje laat zien waar we schoon water kunnen drinken) en geven hem een paar klompjes. Waarschijnlijk voor hem als cadeau niet zo interessant, maar e waardering komt wel over.

Met een goed gevoel gaan we terug na Borjomi, een beetje afzien heeft ons veel opgeleverd.
We verblijven in hetzelfde appartement. Uitleg hoeft dus niet meer en we zijn snel weer gesetteld.
Dan pas blijkt hoe moe we zijn.

Ik ga nog de was doen, terwijl Finn al uitgeteld op bed ligt en ook Jeroen en Koen trekken zich even terug om op zichzelf te zijn en te rusten.

Voor het eten lopen we het stadje nog in, de sulfietbaden die we nog hadden kunnen bezoeken, hebben we overgeslagen. Rust was belangrijker.
Nu lopen we nog wel even, volgens programma, door het park en de jongens genieten van de gezelligheid hier. Er is een klein marktje en voor kinderen staan er diverse mini attracties. Veiligheid kennen ze hier nog niet. De attracties zijn in onze ogen oud en in het midden van het park staat een groot verlaten gebouw dat op instorten staat, maar gewoon toegankelijk is...
het ziet eruit als een spookhuis en we vragen ons af hoeveel doden hij jaarlijks vallen door de bouwvallen die we overal zien.

We willen eten bij Old Borjomi, maar helaas hebben heel erg veel mensen dit bedacht. Het restaurant zit vol en dus gaan we dan maar opnieuw naar Bergi. Het eten is hier niet hoogstaand, maar prima.

Eenmaal teug doen we niet veel meer. Nog even samen zitten, was opruimen en dan is ook deze dag alweer voorbij.

Morgen vertrekken we naar TsitelMta voor een verblijf op een boerderij. Heeeeeel erg benieuwd wat dit ons weer gaat brengen!