Op pad in de stad

Onze dag begint heel rustig. Hoewel we normaal niet van het uitslapen zijn, liggen Jeroen, Koen en ik tot 10.00 uur in bed. Finn is wel eerder wakker en zit ons in de woonkamer op te wachten.
De mannen maken ontbijt terwijl ik het reisverslag van dag 1 typ.

We wilden vandaag op tijd op pad, maar na een rustig ontbijt en nog even samen kletsen, is het al bijna middag voordat we vertrekken.
Ons doel voor vandaag is duidelijk: Narikala fortress (en verder laten we ons graag onderweg verrassen) Zoals al vermeld, zijn de meeste bezienswaardigheden in de buurt. Voor vesting moeten we iets verder: 900mtr geeft Google maps aan.
We hebben gelezen dat je hier met de kabelbaan naartoe kan, dus dat is ook het plan. De kabelbaan zien we onderweg natuurlijk al wel, maar het lijkt onlogisch om hier naartoe te gaan aangezien deze verder weg ligt dan gewoon lopend naar Narikala.

De temperatuur is alweer opgelopen naar 36graden en onderweg komen we geen winkel tegen om water te halen en daarom ploffen we halverwege neer bij Carpe diem; een leuk, heel klein, restaurantje met buiten zitplek voor 12 personen. Ze hebben hier een kaart met lunchgerechten, koffie, verse smoothies, vers sap en icetea.
De jongens willen gewoon een cola, Jeroen en ik bestellen een verse icetea en een smoothie, waarvan nog niet duidelijk is welke ingrediënten deze zal hebben.
Het bleek een goede keuze! De icetea is vers met ijs, munt en citroen, de smaak is iets richting bosvruchten en de smoothie bevat banaan, aardbei, granaatappel en iets van sinaasappel.

Finn is inmiddels in zijn sas, want onder onze tafel ligt een middelgroot bruin hondje en onder de auto die geparkeerd staat, liggen wat katten. De honden hebben hier allemaal een oortag, net als de koeien bij ons. Van de katten is minder duidelijk of ze zwerven of toch nog een baasje hebben.

Na deze heerlijke verfrissing, lopen we het laatste deel omhoog. Het is er stijl en glad en de auto’s die er naar boven rijden hebben veelal moeite om de top te halen. We begrijpen nu al dat een 4x4 straks geen overbodige luxe is.

Bij de poort aangekomen staat er een oudere dame, geheel in zwart gekleed en gesluierd, die kleine iconen van Maria verkoopt. Ze is vriendelijk, maar blijkt erg volhardend in haar doel: verkopen. We slaan toch haar vraag af en lopen verder.
In Georgië is de Georgisch-apostolische autonome orthodoxe kerk de grootste religie met nog ongeveer 3,5 miljoen gelovigen. Op de totaal 8 miljoen Georgiërs, waarvan er ongeveer 4 miljoen in Georgië zelf wonen, is dit een aanzienlijk deel.

Net onder de vesting staat de st nicolaaskerk, gebouwd in de dertiende eeuw maar volledig gerestaureerd in 1997. In de kerk zijn fresco’s te zien met taferelen uit de bijbel en over de geschiedenis van Georgië. Als je hier naar binnne wilt, moet je wel voldoen aan de kledingvoorschriften: voor mannen geen hemd maar een shirt wat de schouders bedekt en een kledingstuk dat tenminste rijkt tot over de knie. Voor vrouwen gaat het nog een stap verder, je moet namelijk je hoofd ook nog bedekken. Gelukkig had George, onze reisadviseur, ons dit al vertelt en had ik twee sjaals in de rugzak gedaan. Een om als lange rok te dragen en 1 om schouders en hoofd te bedekken.

Finn vindt dat ik er belachelijk uitzie en de jongens kiezen ervoor om buiten te blijven. Jeroen gaat, nadat hij een “schort” heeft omgeknoopt wel mee naar binnen. Het is klein en de schilderingen zien er inderdaad als nieuw uit, mooi gedaan, maar toch vinden we het jammer dat de authenticiteit hierdoor verloren lijkt gegaan. Je kan in de kerk amper met 20 mensen staan, dan is het er best vol. Toch zijn er meerdere mensen die controleren of jij je wel aan de voorschriften houdt, want ook foto’s maken is verboden.

We kopen hierna wat flessen koud water bij het standje dat naast de kerk staat en al snel is 3liter water op. 1 fles water gaat in de thermosfles die we van yasha hebben meegekregen. Met deze hitte en het vele zweten is drinken toch wel erg belangrijk.

We lopen verder omhoog richting Narikala als we onderweg het bordje Botanische tuin van Georgië zien. Hm, dan toch eerst hier nog even een kijkje nemen? Met een trap lopen we naar beneden, met de zip-line had ook gekund, maar deze is prijzig en niemand lijkt hier veel zin aan te hebben.
Beneden staat een bord en het verzoek om een entree te betalen, omgerekend ongeveer €0,70 cent voor volwassenen en €0,35 voor kinderen.
We lopen nog meer trappen af en komen bij wat aangelegde tuinen, het ziet er mooi en verzorgd uit. Koen spot als eerste een enorme kikker. Hij is iets kleiner dan je hand en zit potsierlijk op een groot plompblad.

Iets verder staat een bordje “waterfall” en dus lopen we door om deze te gaan bewonderen. Het blijkt het gezelligste deel van de tuin te zijn. In het water wat zich onder de waterval heeft verzameld spelen kinderen en baden volwassen mannen. Vrouwen zie je hier niet in het water. Ik blijf achter bij de tassen terwijl Jeroen, in zijn korte broek, besluit om ook een duik te nemen. Terwijl hij het water in loopt, zien Koen en ik hoe hij met duimen omhoog onthaalt wordt. Finn is inmiddels met blote voeten de stroom gaan verkennen die vanaf de waterval door de tuin stroomt en niet veel later besluit Koen om zich bij Jeroen te voegen. Al met al blijven we hier een halfuur verkoeling zoeken om daarna de weg te vervolgen.
Het is weer tijd om wat te drinken en the botanical garden café is hier een uitgelezen plek voor.
Het valt ons op dat we weinig mensen uit west-Europa zien, wel veel Indiase mensen, Russen en alle omliggende landen. Erg moeilijk voor ons om te duiden wie nu waar vandaan komt. Daarnaast zien we ook heel geregeld dames in burka, als een van deze dames me bij het toilet vriendelijk vertelt dat er helaas geen zeep is, merk ik pas hoe erg je de non-verbale communicatie dan mist. Ik zie alleen twee ogen en hoor een stem.... dat betekent dat ik eerst ook nog een keer moet aanvragen wat ze zei. Bijzonder om te merken hoe veel meer compleet communicatie wordt als je dus ook non-verbaal kunt “luisteren”.

Op het terras krijgen we bericht van George: hij is terug in Tbilisi en wil ons graag ontmoeten km de vouchers te overhandigen.
(De avond ervoor had hij mij geappt dat hij helaas niet bij onze afspraak kon zijn om 10.00, omdat hij door in blokkade in Svaneti, niet terug kon keren naar tbilisi.)
We spreken af om 17.00uur onder aan de kabelbaan. Hij is de grote man met een baard...

Aangezien we nog niet bij de vesting zijn geweest, lopen we terug naar boven en kijken hier nog even. Narikala ziet er, als je er bent, niet zo imposant uit als vanaf beneden, maar aangezien het een trekpleister is in de hoofdstad, tref je er wel veel toeristen en ook kraampjes langs het voetpad met vele souvenirs. Iets verderop doemt het enorme beeld op van Kartlis Deda, georgisch voor moeder van alle Kartli/ Georgiërs. Dit beeld staat helemaal bovenop de Solakiheuvel en is in 1958 onthuld ter ere van het 1500 jarig bestaan van de stad.

Na dit bezoekje haasten we ons richting de kabelbaan en zijn al om iets voor 17.00 beneden. George is er met twee minuten en samen zitten we even in het park onder aan de heuvel.
Hij heeft tickets voor musea, voor parken en voor de trein bij zich. Zondag zien we hem of Mari weer voor de overdracht van de auto. Hij vertelt dat hij de hele nacht op de weg heeft gestaan wachten en blij is dat hij terug is. Als hij vertrekt richting zijn huis, gaan we terug naar ons appartement om even op te frissen voordat we gaan eten. We lopen via the freedom bridge, voor de mensen die WIDM hebben gezien wel een bekend plaatje. Om daarna door een sfeervol straatje met chique restaurants terug te wandelen naar onze wijk.

Jeroen zoekt een leuk restaurant uit dat er op de foto’s sfeervol uitzoekt. Azarphesha blijkt inderdaad een goede keuze, het is een duurder restaurant waar ze alleen met natuurlijke producten werken uit de regio. Cola kun je hier dan ook niet bestellen, maar wel maken ze graag verse limonade voor je. Jeroen en ik bestellen een wijntje, een must-have in wijnland nummer 1.
Verder kun je hier van de kaart gerechten bestellen en deze dan met elkaar delen.
Een mooi gebruik en voor ons de kans om veel verschillende dingen te proeven. Genieten!

Het is al bijna 22.00 voordat we richting huis lopen. Door de smalle straten is de hemel helaas niet te bewonderen, laat staan de rode bloedmaan.... jammer maar helaas...

Morgen nog 1 dag in Tbilisi en dan gaan we door naar Gori en Borjomi.

Truste....