Het zit niet mee

Al op tijd staan we op, zodat we niet te laat bij het kasteel aankomen.
Bij het hotel checken we uit en met alle bagage lopen we naar het station om daar de koffers op te slaan.
Oei, er blijken nog maar twee grote kluizen te zijn en deze benutten we voor onze koffers. Alleen hebben we niet van tevoren gecheckt of we wel voldoende kleingeld hebben.
Niet dus.....
Gelukkig staat er een automaat waar je geld kan wisselen, maar helaas.... Deze werkt niet. Dan wordt het zoeken waar we kunnen wisselen, maar aangezien bijna niemand Engels spreekt is het soms lastig om je verstaanbaar te maken. Jeroen komt terug met voldoende geld voor 1 kluis, nu de andere nog. Ondertussen komt er een vriendelijke Japanner die wel goed Engels spreekt vragen of hij de kluis niet kan gebruiken. Een beetje beschaamd leg ik uit dat we ze echt beide nodig hebben, omdat we het kasteel graag willen bezichtigen. Hij begrijpt het gelukkig volkomen en we praten even. Best fijn om eens wat een uitgebreider gesprek te hebben dan alleen ja, nee, buigen en knikken.
Nadat we eindelijk de kluizen dicht hebben, gaan we op pad. Het is maar 1,5km vanaf het station naar het beroemdste kasteel van Japan.
We zijn er alleen niet de enigen.... Ook hier is het bijzonder druk, zo druk zelfs dat we, nadat we al hebben betaald voor de entree van kasteel, horen dat de wachttijd om naar binnen te gaan maarliefst twee uur is.
Argh, wat een domper, want die tijd hebben we helaas niet. We moeten vandaag namelijk nog door naar onze eindbestemming van deze reis, Tokio.

In de tuin gaan we rustig zitten, eten een broodje en bekijken alle mensen die langslopen en de inmense rij die staat te wachten.
De tuin is werkelijk schitterend met overal grote gearrangeerde stukken met hout en prachtig gekleurde bloemen.
Het kasteel ziet er, zelfs van buiten erg mooi uit, maar heeft veel van de grootte verloren, omdat dit al in 1700 is verwoest.

In de tuin tref je wel verschillende karakters waar je mee op de foto kan, dichterbij een samoerai zullen we ene vakantie niet komen.

Rond de middag lopen we terug naar het station. Daar moeten we de super asuza richting Tokio nemen. Deze blijkt 10 minuten ervoor te zijn vertrokken en we wachten tot 13.02 tot de nieuwe arriveert. Tijdens het wachten kijken we nog maar eens welk drinken er hier in de automaten staat en we schieten in de lach als we een drankje: bearded papa's ontdekken wat zal smaken naar soesjes, dit moeten we dus maar eens proberen.
In Japan kom je meest vreemde combinaties tegen, toch smaakt bijna alles op de een of andere manier toch lekker, net zoals dit drankje wat zich nog het best laat omschrijven als dunne banketbakkersroom.

De trein arriveert en hoewel hij een luxe uitstraling heeft en je zelfs de stoelen kan draaien, zodat je tegenover elkaar zit, is hij wel gedateerd.
Het maakt ons niet veel uit, als hij ons maar in 3 uur naar Tokio brengt. Hoewel, het maakt niets uit?!
Het is een relatief snelle trein, maa het spoor is erg bochtig en ondanks de snelheid (of juist door de snelheid) boemelt deze trein van links naar rechts.
Ik probeer een oud verslag aan te vullen, maar achteruitrijdend en heen en weer schuddend, maakt dit me ontzettend beroerd.
Ik leg de tablet dus weg en ga even op een andere stoel zitten, uit de zon en op een plek waar ik gewoon vooruit rijd. Dat helpt iets.....
Als de rest weer wakker wordt van hun powernap, heeft ook Koen dezelfde problemen en zelfs Finn meldt dat hij echt misselijk wordt. Scheelt, we hebben nog maar 50 min te gaan....
Onderweg zien we veel trainspotters die in groepen bij elkaar staan om schijnbaar deze trein te fotograferen. Een bijzonder gezicht groepen van 20- 40 mensen die allemaal met een grote lens staan te wachten op een trein die in een paar seconden voorbij raast.

Als we de eindbestemming hebben bereikt, zijn we in een voorstad van Tokio, nu nog de juiste trein vinden die ons in ongeveer een kwartier naar Kanda station brengt.
In deze drukte besluiten we maar gewoon te vragen en niet zelf te zoeken en niet veel later zitten, o nee staan, we in de trein naar de eindbestemming.

Tokio oogt rustig in de wijk waar wij zijn. Niet veel mensen op straat en niet veel schreeuwende borden. Hoewel, in sommige zijstraten best veel reclame hangt.
We zitten op de rand van Ginza en otemachi.
Op der kamer frrissen en ons op en lopen dan opnieuw de stad in op zoek naar een restaurant. Dit blijkt niet eenvoudig, bijna alles zit dicht. Wat vreemd op een woensdagavond in de grootste stad van de wereld.
We vinden een grill waar we lekkere Japanse yakitori kunnen eten. We bestellen van alles wat en proeven dit samen. Heerlijk!

Een beetje research na het eten, maakt duidelijk waarom het zo rustig is en er zoveel gesloten is: Japan viert deze week de gouden week met daarin 3 officiële feestdagen:
- de dag van de grondwet op 3 mei
- de dag van het groene loof op 4 mei
- de dag van de kinderen op 5 mei

Hmmm we zullen dus zien wat dit met zich meebrengt voor de komende dagen hier....